Kolędy | Bóg się rodzi

E  | Bóg się rodzi
A  | moc truchleje
E  | Pan niebiosów obna-
H  | -żony
E  | Ogień krzepnie
A  | blask ciemnieje
E  | Ma granice nieskoń-
H  | -czony

H  | Wzgardzony o-
E  | -kryty chwałą,
H  | Śmiertelny Król
E  | nad wiekami
H  | A Słowo Cia-
E  | -łem się stało
H  | i mieszkało między na-
E  | -mi

2] Cóż masz niebo nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście twoje
Wszedł między lud ukochany, Dzieląc z nim trudy i znoje;
Nie mało cierpiał, nie mało,Żeśmy byli winni sami,
A Słowo Ciałem się stało I mieszkało między nami.

3] W nędznej szopie urodzony, Żłób mu za kolebkę dano?
Cóż jest, czem był otoczony? Bydło, pasterze i siano.
Ubodzy, was to spotkało Witać Go przed bogaczami,
A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.

4] Potem i Króle widziani Cisną się między prostotą,
Niosąc dary Panu w dani: Mirrę, kadzidło i złoto;
Bóstwo to razem zmieszało Z wieśniaczymi ofiarami;
A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.

5] Podnieś rękę, Boże Dziecię! Błogosław krainę miłą,
W dobrych radach, w dobrym bycie Wspieraj jej siłę swą siłą.
Dom nasz i majętność całą, I Twoje wioski z miastami!
A Słowo Ciałem się stało i mieszkało między nami.